JE SUIS PIPPI LANGKOUS

Beste lezer

Vrijdag 22 januari jl. was het weer wat in ons mooie Gent. Het zoveelste participatieproject van ons stadsbestuur, onder leiding opnieuw van Groen, bracht een controversieel rapport uit rond dekolonisatie. Aanleiding van het participatieproject was het standbeeld van Leopold II in het Zuidpark. Evident een controversieel  standbeeld. Leopold II is – of dat nu actief of oogluikend was – verantwoordelijk voor onbeschrijfelijke gruweldaden in de Belgische kolonie. Persoonlijk heb ik er nooit graten in gezien om dat standbeeld weg te nemen. Het is niet omdat je dat specifieke standbeeld wegneemt dat je onze hele geschiedenis wegneemt. Maar helaas zij die daarvoor waarschuwden, krijgen – in Gent dan toch – gelijk. 

NIET IN ONZE NAAM

De ethisch extreemlinkse Groene vrienden – of toch de zorgvuldig door hen uitgekozen participerende deelnemers (participatie is toch een fantastisch iets nietwaar?) – zouden namelijk zichzelf niet zijn als ze niet je hele lijf grijpen in plaats van de uitgestoken hand. In de inleiding van het rapport staat het al te lezen: “De conversatie over hoe we moeten omgaan met koloniale symbolen in de publieke ruimte, is slechts een startpunt voor een veel breder streven naar rechtvaardigheid, waarin de hedendaagse structurele ongelijkheden worden aangepakt. Veel meer dan alleen over de erfenissen van het historische kolonialisme gaat het over de huidige kolonialiteit: de ongelijke machtsverhoudingen in het hier en nu en het racisme dat daarmee verbonden is.”

Het Gentse stadsbestuur wordt dus aanbevolen om niet alleen de controversiële eretekens aan het koloniaal verleden weg te nemen. Nee hoor, met enkele tikken op het toetsenbord wordt het overgrote deel van de Gentenaren weggezet als vuile, witte racisten die er enkel maar op uit zijn om de niet-witte Gentenaren het leven zo zuur mogelijk te maken. Want vergis u niet: volgens de extreemlinkse Groene vrienden is racisme niet iets van enkelen, maar systematisch, en dus maken u en ik er ons ook schuldig aan. Foei!

Het meest onvoorstelbare symbool voor die denkwijze is wel de manier waarop een onschuldig, en voor meisjes overigens emanciperend, kinderboek als Pippi Langkous botweg bestempeld wordt als racistisch. Dit omdat er een term in voorkomt die decennia geleden courant was in onze contreien, maar heden een heel andere connotatie met zich meedraagt, en om die evidente reden stilaan in onbruik geraakt. Als Vlaams-nationalist met een degelijke kennis van onze taalstrijd is het volgende geen evidentie, maar: sacreblue, je suis pippi.

Officieel moet het stadsbestuur zich nog uitspreken over de aanbevelingen in het rapport. Echter, op AVS liet schepen Tine Heyse klaar en duidelijk weten in te gaan op het voorstel rond het dekoloniseren van onze bibliotheken: op zijn  minst (!) worden er waarschuwingen aangebracht in wat het stadsbestuur als racistische boeken beschouwt. Op zijn minst. Ook massale praktijktesten op o.m. de arbeidsmarkt en huurmarkt worden uitgerold. Het kan niet duidelijker zijn waar dit stadsbestuur naartoe wil … .

Aan Tine Heyse en haar (groene) zeloten, en ik zal u aanspreken in uw eigen taal, als witte persoon hebt u vanuit uw machtspositie als schepen het recht niet om ons af te schilderen als racisten en ons te overladen met alle schulden die er in de geschiedenis maar te vinden zijn. Nooit zullen wij toelaten dat u ons volk en haar geschiedenis vertrappelt. Nu niet, nooit niet.

LIEVER EEN GEDEELDE TOEKOMST DAN EEN VERDEELD VERLEDEN

Liever kijk ik hoopvol naar de toekomst van ons mooie Gent. En aangezien deze hele discussie is komen overwaaien uit de Verenigde Staten, verwijs ik graag naar een Amerikaanse serie om die toekomst te duiden. In de South Park aflevering “Chef Goes Nanners” trekt de zwarte – excuseer Tine, geracialiseerde persoon – Chef ten strijde tegen de officiële vlag van het dorpje South Park. Op de vlag staan namelijk een hele hoop blanke – excuseer Tine, witte – mannen rond een galg waaraan een zwarte opgehangen is. De protagonisten van de serie, 4 grofgebekte tienjarige jongens, snappen niet vanwaar al de heisa komt. Na een half uur heerlijke politiek incorrecte humor – één van mijn favoriete soorten humor – komt de aap uit de mouw: de kinderen zagen op de vlag namelijk geen hoopje blanke mannen die een zwarte man ophangen, maar simpelweg mannen die een andere man ophangen.

En dat is nu net de pointe van een inclusieve samenleving: huidskleur doet er niet toe. Ondertussen is mijn dochter 5 jaar oud en gaat ze naar de derde kleuterklas. In haar klas zitten kinderen wiens beider ouders van Vlaamse afkomst zijn, kinderen van wie de ouders Vlaams enerzijds, anderzijds van buitenlandse afkomst zijn en ook kinderen van wie de ouders beiden van buitenlandse afkomst zijn. Als ik ze ’s ochtends elkaar om de hals zie vliegen, tekeningen zie uitwisselen en honderduit vertellen – soms naast elkaar, maar altijd in het Nederlands – dan schiet ik vol hoop. Hoop dat mijn generatie de laatste zal zijn voor wie huidskleur er klaarblijkelijk toch nog toe doet. Hoop dat de volgende generatie, onze (klein)kinderen, de inclusieve Vlaamse samenleving zal vormen waar wij ons elke dag voor inzetten.

Met vriendelijke groet,

Bob Cammaert